Toen we vorig jaar de finca kochten had deze het nodige onderhoud nodig. Zowel aan het huis als aan het land is inmiddels al veel gebeurd, klaar zijn we nog niet maar inmiddels zijn we aardig opgeschoten.
Een paar weken geleden hebben we een aantal bomen laten snoeien. Weer een partij haardhout gekregen daardoor, maar onder elke boom lag ook een flinke stapel afvalhout.

Langzamerhand hebben we ons daar doorheen gewerkt maar toen de oude kwaal van de rug begon op te spelen, zich uitend in een flinke spit, hebben we in alle wijsheid besloten om Kiko te bellen om de klus af te maken. Kiko is onze man wanneer er iets met hout moet gebeuren. “ Aanstaande maandag kom ik” zei Kiko ons. Dat hebben we hier al vaker gehoord dus wat ons betreft: eerst zien en dan geloven.
En zo geschiedde: het werd maandag en natuurlijk geen Kiko. Een week later hadden we gasten in de huisjes. We hebben het toen even laten rusten maar aan het eind van de week zeiden we al tegen elkaar “misschien moeten we maar eens iemand anders zoeken”. Alsof Kiko rook dat we met die gedachte speelden stond hij dezelfde dag plotseling voor onze neus. Heel verhaal: er was wat tussen gekomen, werk in Salamanca etc. Aangezien we verder altijd wel tevreden waren over zijn werk hebben we onze gedachte opzij geschoven en Kiko de gelegenheid gegeven zijn werk te doen.
Vandaag zou hij ons écht komen helpen en zowaar, om een uur of acht was Kiko er.
Inmiddels zijn we wel aan dit soort dingen gewend geraakt. We maken ons er niet heel erg druk om maar soms wil je toch wel eens iets gedaan hebben, zeker wanneer je met een partij rotzooi zit die opgeruimd moet worden.

Vlak nadat Kiko kwam stonden de eerste takken al in brand. Langzaam werd het vuur steeds verder gevoed met meer en meer takken.

Kiko is een van de weinigen hier die zich nog bezighoudt met het maken van houtskool. Langzaamaan is dit een uitstervend ambacht in Extremadura. Nadat het vuur was uitgebrand werd het gloeiende houtskool (picón) voorzichtig gedoofd met water.

Voortdurend wordt het houtskool omgespit om de nog gloeiende delen te vinden en te doven, met als resultaat een stapel houtskool. Volgens Kiko een heel precies werkje wat veel minder gemakkelijk is dan het lijkt. De wind kan gedoofd vuur bijvoorbeeld gemakkelijk weer aanwakkeren en wanneer de “piconero” het werk met het houtskool té snel inwisselt voor de siësta kan het zomaar gebeuren dat er, wanneer hij uitgeslapen is, alleen nog een hoopje as op hem ligt te wachten.

Maar ja, wat heb je nu aan zoveel houtskool? Van oudsher is het gebruik van houtskool dé Extremeense manier om in de winter warm te blijven. Het is de Extremeense vorm van verwarming. Het houtskool wordt in een stoof, de brasero, gedaan. Die wordt onder tafel gezet in een houder. De hele familie gaat vervolgens aan tafel zitten, groot tafelkleed over de benen en iedereen heeft het warm.
Hier in Extremadura is deze wijze van verwarmen nog steeds gebruikelijk, zeker nu het crisis is. Ook bij Kiko thuis komt de familie, met vrouw en drie kinderen, op deze manier de koude winter door. Met de voorraad die hij vandaag heeft gemaakt kan hij het nét tot het voorjaar redden. Overigens is de brasero elk jaar de grootste veroorzaker van huisbranden hier in Extremadura. Ook komen een aantal mensen ieder jaar om door koolmonoxidevergiftiging. Desondanks blijft men de brasero voorlopig nog gebruiken omdat het verreweg de goedkoopste manier van verwarmen is.