Na de regens is het gras hier met een flink tempo gaan groeien. Vanaf oktober heb ik regelmatig een deel van het terrein gemaaid. Een flink karwei en mijn buurman had ons al meerdere keren geadviseerd een paar schapen te laten lopen.
Nu hebben vrienden van ons ook schapen en dat is nog best een werk. Zeker wanneer je een toeristisch bedrijf hebt moeten schapen en gasten wel een beetje worden gescheiden.
Schapen op het terrein zijn best grappig maar zodra ze op de terrassen gaan lopen toch weer iets minder. Kortom: we kwamen er niet goed uit en een paar dagen geleden heb ik dus maar weer gemaaid.
Ook afgelopen week zijn langzaam de werkzaamheden aan het toegangspad begonnen. Door de regen is het pad beschadigd geraakt en de burgemeester heeft ons aangeboden te repareren. Toen ik bij het pad ging kijken kwam Antonio, een van de plaatselijke schaapsherders naar mij toe voor een praatje. Al snel kwam de aap uit de mouw: hij had al dat malse gras bij ons wel zien staan en vroeg vrij direct of ik er bezwaar tegen had wanneer zijn kudde zo nu en dan eens een beetje mee zou helpen. Twee voorwaarden: alleen beneden, dus niet tussen gasten en onder begeleiding. Dat was allebei geen probleem.
Vanmiddag zaten we in de zon op ons balkon en hoorden we hem al van verre aankomen. Verschillende schapen zijn van een bel voorzien en de melodie daarvan kwam onze kant op. Even een groet en een praatje en we hebben het hek opengezet. Drie honden deden de rest en al snel liepen de beesten te grazen.
Twee uur later, het begon iets donker te worden, is Antonio weer met de schapen vertrokken. Vóór het donker moeten ze weer in de kraal staan vertelde hij. Herders en schapen, een echt kerstverhaal.