We hebben op Finca el Rabilargo drukke weken achter de rug. Het seizoen is nog niet voorbij maar we hebben nu even een paar rustige dagen. Vandaag hoefden we ons niet te bekommeren om het eten of schone huisjes voor onze gasten en zijn daarom zelf maar weer eens van het prachtige Extremadura gaan genieten.
Een paar van onze gasten hadden ons hele enthousiaste verhalen verteld over een prachtige plek die zij “het einde van de wereld” noemden. Een bijzondere plek dus.
Wij waren nog nooit bij “los Canchos de Ramiro” geweest en we konden ons ook niet herinneren dat we er eerder van hadden gehoord. Dat is op zich niet zo bijzonder want Extremadura is groot.
Wij prijzen ons altijd gelukkig dat we zo centraal in Extremadura wonen want daardoor is elke plek voor ons bereikbaar. Extremadura is zo groot als Zwitserland en iets groter dan Nederland maar omdat het zo rustig op de weg is kunnen we overal gemakkelijk komen zonder vertraging. Of we nu naar Monfragüe, la Serena of los Canchos de Ramiro willen, het is altijd binnen een redelijke tijd te doen, zeg maar van Utrecht naar Groningen maar dan zonder ander verkeer op de snelweg.
Maar goed, los Canchos de Ramiro is inderdaad een geweldige plek. Op de plaats waar de Rio Alagón uitloopt in het stuwmeer van Alcántara liggen twee enorme bergen kwartsgesteente die ruimte bieden aan een geweldige hoeveelheid vogels.
We werden direct verwelkomt door vale gieren en zwarte ooievaars die beiden daar broeden. Verder zagen we de slangenarend, slechtvalk en veel zangers zoals de blauwe rotslijster en als toetje een zwarte tapuit. Wat we niet hebben gezien maar er ook voorkomt zijn bijvoorbeeld de steenarend, spaanse keizerarend en oehoe. Wat betreft de vogelbevolking lijkt het op de bekende rots bij Monfragüe met een paar verschillen: de aantallen vale gieren zijn minder groot als bij Monfragüe maar daarentegen waren we hier wel helemaal alleen. Niemand die het sprookje verstoorde en dat is in Monfragüe niet meer denkbaar.
In de schaduw van een boompje hebben we hier een tijdje doorgebracht. De gieren vlogen vlak boven ons en regelmatig kwamen de zwarte ooievaars langs. Uiteindelijk zijn we door een prachtige oude dehesa vol eeuwenoude steeneiken weer teruggereden waarbij we de Romeinse brug van Alcántara nog even hebben bewonderd.
We gaan zeker terugkomen bij los Canchos de Ramiro, voor ons niet het einde van de wereld maar wel een plek waar je gemakkelijk kunt vergeten dat de rest van de wereld bestaat.