Extremadura is een dunbevolkte regio. Koeien en schapen zijn er echter genoeg en die moeten soms van A naar B. Vandaar dat Extremadura doorkruist is met paden waarlangs de boeren hun activiteiten ontplooien, het vee verplaatsen en de oogst afvoeren.
Ook wij wonen aan zo’n pad. Oorspronkelijk is het hier ook echt landbouwgebied. De vorige eigenaar van ons huis besloot echter midden in dat gebied een vakantiebestemming te gaan bouwen.

In Spanje kan het soms nogal heftig regenen. De paden raken daardoor beschadigd. Het water slijpt diepe geulen in de zandige paden die vaak niet voorzien zijn van afwatering. De Extremeños maken zich daar helemaal niet zo druk over, zij zijn niet anders gewend, maar als toch wel verwende Hollanders vonden wij het pad maar matig van kwaliteit. Nu kun je een aannemer inhuren om daar iets aan te doen maar het pad is eigendom van het dorp. We zijn dus eerst maar eens met de burgemeester gaan praten. In het begin kregen we een bekend verhaal van hem: “crisis, geen geld, het dorp heeft 100km paden die we moeten onderhouden” maar al snel kwam er wat opening in de zaak. Afspraak was: wij betalen het materiaal en “het dorp” repareert het pad. Handen geschud en klaar.

Vorige week hebben we een vrachtwagen grof grind laten komen en vrij snel daarna merkten we diverse activiteiten op het pad. Er werd gegraven, de bermen gesnoeid, stenen verwijderd enzovoort. Echt een drukte van jewelste met zeker een mannetje of acht aan het werk. Een dag later merkten we dat er ook weer andere mensen aan het werk waren en we vroegen ons af hoe dat kwam: Net als in Nederland zijn er hier veel mensen werkloos. Die krijgen een uitkering en als het nodig is vraagt het dorp hun hulp bij klussen, en dat is helemaal geen probleem. Met een ongekend enthousiasme wordt de trekker bediend, de stenen uit het zand geharkt, kuilen gedempt en ga zo maar door. Af en toe pauze voor een sigaretje hoort er hier natuurlijk ook wel bij. En dit alles onder de bezielende leiding van de burgemeester die zelf ook flink de handen uit de mouwen steekt. Daaromheen een steeds wisselende samenstelling van dorpelingen die deze renovatie aangrijpen om een praatje te maken.

Elke dag heeft wel een ritueel. ’s Morgens beginnen de werkzaamheden om een uur of negen. Tegen elf uur is iedereen verdwenen voor een kop koffie en een churro, een Spaanse koffiehap. Een uur later is iedereen weer terug en dan wordt er tot een uur of twee flink gewerkt. Tsja, en dan is het tijd voor de siësta. Het aantal pauzes op zo’n dag is dus behoorlijk maar tussendoor wordt er écht hard gewerkt. Het is prachtig om te zien hoe ze, iedere keer weer, met het nodige verbale geweld, de klus klaren met weinig machines en veel handwerk.

Deze foto geeft niet een reëel beeld van de werkdag. Er wordt harder gewerkt dan deze foto doet vermoeden.

De burgemeester, dit keer met de handen in de zakken. Iedereen vindt het prachtig dat er foto’s gemaakt worden.

Ons pad gaat geen oprijlaan worden. Het blijft een boerenpad maar wel eentje die voorlopig uitstekend begaanbaar is. Over een paar jaar zal er ook wel weer wat onderhoud nodig zijn maar hier kunnen we heel goedkoop dit soort zaken regelen omdat men elkaar met alles helpt. Heel normaal vinden ze dat hier.

Wij vinden het geweldig hoe onze dorpsgenoten met veel enthousiasme aan het werk zijn. Vergeet niet, ze doen dit omdat ze snappen dat dit voor ons en onze gasten een belangrijke renovatie is. Maar ook voor hen is het belangrijk dat er een goed functionerend en bereikbaar Casa Rural bij het dorp is. Het enthousiasme en de saamhorigheid waarmee het werk gebeurd is heel aanstekelijk. Als je op zoek bent naar het echte Spanje… wij denken dat we dat hebben gevonden.